وقت است که باز آیی

دوستان سلام! این کلیپ زیبا مونتاژی از بیت شعر حافظ را دارد! تقدیم شما!

روی عکس کلیک کنید!

بگذار تا بگریم!!!!!!!!

سعدی شیرین سخن، یکی از برگزیده شاعران ایران زمین است. غزل بگذار تا بگریم از زیباترین و ناب ترین غزل های اوست. بی شک از خواندن آن لذت می برید: 

 

 مجذوب تبریزی عزیز می فرماید:

اگر سودای لیلی بر سرت افتاده مجنون شو!!!!!!!!

که هر شهری به صحرای جنون دروازه ای دارد!!!!!!!!

من گل نمی خواهم دگر

  مصطفی وحیدی عزیز، شاعر معاصر می فرمایند:

من گل نمی خواهم دگر یک بوسه بنویس

جایِ فلافل خواهشا سمبوسه بنویس

اينبار اگر رفتی به دریا رویِ ساحل

لطفاً به جایِ من کمی از کوسه بنویس

حال دنیا!!!!!

دنیا را برای رسیدن به اهداف خود دوست داشته باشیم. ولی وابسته ی آن نشویم. زیرا این جهان همانند دیگر کائنات فانی است. ابو سعید ابوالخیر می فرمایند:

حال دنیا را بپرسیدم من از فرزانه‌ ای

گفت یا آب است یا خاک است یا پروانه‌ ای!

گفتمش احوال عمرم را بگو این عمر چیست ؟

گفت یا برق است یا باد است یا افسانه‌ ای!

گفتمش اینها که می بینی چرا دل بسته اند؟

گفت یا خوابند یا مستند یا دیوانه‌ ای!

گفتمش احوال عمرم را پس از مردن بگو؟

گفت یا باغ است یا نار است یا ویرانه‌ ای!

کی می رسد باران؟؟؟؟

نیما یوشیج استاد تمام دل ها بود. شعر زیبای او، سودای آزادگی است. داروگ را قورباغه های شمالی بدانید که آوازشان مژده ی رحمت و بارش باران را می دهد:

 خشک آمد کشتگاه من

 در جوار کشت همسایه.

 گرچه می گویند:« می گریند روی ساحل نزدیک

 سوگواران در میان سوگواران»

 قاصد روزان ابری داروگ ! کی می رسد باران؟

 بربساطی که بساطی نیست

 در درون کومه ی تاریک من که ذرّه ای با آن نشاطی نیست!

 و جدار دنده های نی به دیوار اتاقم دارد از خشکیش می ترکد

 - چون دل یاران که در هجران یاران

 - قاصد روزان ابری داروگ ! کی می رسد باران ؟

کی باز آید؟؟؟؟؟؟

از خیام درس زندگی بیاموزیم. ثانیه های عمر خود را ارزشمند شماریم. چون:

گیرم که فلک بر سر اعزاز آید                  نا سازه ی بخت به سر ساز آید

یاران گذشته از کجا جمع شوند؟               این عمر گذشته ز کجا باز آید؟

تو مجنون نیستی!!!!!!

مولانای بزرگ ما در مثنوی خود چنین روایت کردند که روزی خلیفه لیلی را می بیند و عشق مجنون نسبت او را به باد تمسخر می گیرد. اما لیلی چه پاسخ دندان شکنی به او می دهد:

 

گفت لیلی را خلیفه کان تویی؟     کز تو مجنون شد پریشان و غوی ؟

از دگر خوبان تو افزون نیستی    گفت خاموش چون تو مجنون نیستی!

یک شب آتش؟؟؟؟؟؟

   مجذوب تبریزی بزرگوار می فرمایند....

   یک شب آتش در نیستانی فتاد

   سوخت چون اشکی که بر جانی فتاد

   شعله تا سر گرم کار خویش شد

   هر نیی شمع مزار خویش شد

   نی به آتش گفت کین آشوب چیست؟

   مر تو را زین سوختن مطلوب چیست؟

   گفت آتش بی سبب نفروختم

   دعوی بی معنیت را سوختم

   زانکه می گفتی نیم با صد نمود

   همچنان در بند خود بودی که بود

   مرد را دردی اگر باشد خوش است

   درد بی دردی علاجش آتش است....

    استاد بزرگ، استاد شهرام ناظری، این شعر را با صدای زیبای خود تلاوت کرده اند. برای دانلود شعر اینجا کلیک کنید

چشم دل؟؟؟؟؟؟

    استاد یکه تاز سخن، استاد شهریار، چه زیبا و چه با درایت چشم دل را توصیف کرده اند:

چشم خود بستم که تا چشمان مستش ننگرم

ناگهان دل داد زد:

دیوانه من میبینمش!!!!!

بی تو مهتاب شبی باز...

  فریدون مشیری یکی از پر آوازه ترین شاعران بزرگ معاصر هستند. شعر بی تو مهتاب شبی بین همه ی مردم کولاک کرده و همگان از خواندن این شعر لذت می برند. شما نیز از خواندن آن لذت می برید:

 

 بی تو، مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم

 همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم

 شوق دیدار تو لبریز شد از جان وجودم

 شدم آن عاشق دیوانه و سرمست که بودم

 در نهانخانه جانم گل یاد تو درخشید

 باغ صد خاطره خندید

 عطر صد خاطره پیچید

 یادم آمد که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم

 پر گشودیم و در آن خلوت دل خواسته گشتیم

 ساعتی بر لب آن جوی نشستیم

 تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت

 من همه محو تماشای نگاهت

 آسمان صاف و شب آرام

 بخت خندان و زمان رام

 خوشه ماه فرو ریخته در آب

 شاخه‌ها دست بر آورده به مهتاب

 شب و صحرا و گل و سنگ

 همه دل داده به آواز شباهنگ

  یادم آید، تو به من گفتی:

 از این عشق حذر کن

  لحظه ای چند بر این آب نظر کن

  آب، آیینه عشق گذران است

 تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است

 باش فردا، که دلت با دگران است

 تا فراموش کنی، چندی از این شهر سفر کن!

 با تو گفتم:

 حذر از عشق ندانم

 سفر از پیش تو هرگز نتوانم، نتوانم

 روز اول که دل من به تمنای تو پر زد

 چون کبوتر لب بام تو نشستم

 تو به من سنگ زدی، من نرمیدم، نه گسستم

 باز گفتم: که تو صیادی و من آهوی دشتم

 تا به دام تو در افتم همه جا گشتم و گشتم

 حذر از عشق ندانم، نتوانم

 اشکی از شاخه فرو ریخت

 مرغ شب ناله تلخی زد و بگریخت

 اشک در چشم تو لرزید

 ماه بر عشق تو خندید

 یادم آید که دگر از تو جوابی نشنیدم

 پای در دامن اندوه کشیدم

 نه گسستم، نه رمیدم

 رفت در ظلمت شب، آن شب و شبهای دگر هم

 نه گرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم

 نه کنی دیگر از آن کوچه گذر هم

 بی تو، اما به چه حالی من از آن کوچه گذشتم