بگذار تا بگرییم چون ابر در بهاران            کز سنگ گریه ناله خیزد روز وداع یاران                                      

 هر کو شراب فرقت روزی چشیده باشد                  داند که سخت باشد قطع امیدواران                                                

 با ساربان بگویید احوال آب چشمم                      تا بر شتر نبندد محمل به روز باران                                     

 بگذاشتند ما را در دیده آب حسرت                     گریان چو در قیامت چشم گناهکاران                                    

 ای صبح شب نشینان جانم به طاقت آمد         از بس که دیر ماندی چون شام روزه داران                          

 چندین که برشمردم از ماجرای عشقت                     اندوه دل نگفتم الا یک از هزاران                                   

 سعدی به روزگاران مهری نشسته در دل              بیرون نمی‌توان کرد الا به روزگاران                            

 چندت کنم حکایت شرح این قدر کفایت                  باقی نمی‌توان گفت الا به غمگساران 

 تو وینی نامهٔ خود ننگت آیو!

  یوسف گم گشته بازآید به کنعان غم مخور

  کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور

  ای دل غمدیده حالت به شود دل بد مکن

  وین سر شوریده باز آید به سامان غم مخور

  گر بهار عمر باشد باز بر تخت چمن

  چتر گل در سر کشی ای مرغ خوشخوان غم مخور

  دور گردون گر دو روزی بر مراد ما نرفت 

  دائما یکسان نباشد حال دوران غم مخور

  هان مشو نومید چون واقف نه‌ای از سر غیب

  باشد اندر پرده بازیهای پنهان غم مخور

  ای دل ار سیل فنا بنیاد هستی بر کند

  چون تو را نوح است کشتیبان ز طوفان غم مخور

  در بیابان گر به شوق کعبه خواهی زد قدم

  سرزنشها گر کند خار مغیلان غم مخور

  گر چه منزل بس خطرناک است و مقصد بس بعید

  هیچ راهی نیست کان را نیست پایان غم مخور

  حال ما در فرقت جانان و ابرام رقیب

  جمله می‌داند خدای حال گردان غم مخور

  حافظا در کنج فقر و خلوت شبهای تار

  تا بود وردت دعا و درس قرآن غم مخور

 تاکی به تمنای وصال تو یگانه

 اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه

 خواهد به سر آید، شب هجران تو یانه؟

 ای تیر غمت را دل عشاق نشانه

 رفتم به در صومعهٔ عابد و زاهد

 دیدم همه را پیش رخت راکع و ساجد

 در میکده رهبانم و در صومعه عابد

 گه معتکف دیرم و گه ساکن مسجد

 روزی که برفتند حریفان پی هر کار

 زاهد سوی مسجد شد و من جانب خمار

 من یار طلب کردم و او جلوه‌ گه یار

 حاجی به ره کعبه و من طالب دیدار

 هر در که زنم صاحب آن خانه تویی تو

 هر جا که روم پرتو کاشانه تویی تو

 در میکده و دیر که جانانه تویی تو

 مقصود من از کعبه و بتخانه تویی تو

 بلبل به چمن زان گل رخسار نشان دید

 پروانه در آتش شد و اسرار عیان دید

 عارف صفت روی تو در پیر و جوان دید

 یعنی همه جا عکس رخ یار توان دید

 عاقل به قوانین خرد راه تو پوید

 دیوانه برون از همه آیین تو جوید

 تا غنچهٔ بشکفتهٔ این باغ که بوید

 هر کس به زبانی صفت حمد تو گوید

 بیچاره بهائی که دلش زار غم توست

 هر چند که عاصی است ز خیل خدم توست

 امید وی از عاطفت دم به دم توست

 تقصیر خیالی به امید کرم توست