کی می رسد باران؟؟؟؟

نیما یوشیج استاد تمام دل ها بود. شعر زیبای او، سودای آزادگی است. داروگ را قورباغه های شمالی بدانید که آوازشان مژده ی رحمت و بارش باران را می دهد:

 خشک آمد کشتگاه من

 در جوار کشت همسایه.

 گرچه می گویند:« می گریند روی ساحل نزدیک

 سوگواران در میان سوگواران»

 قاصد روزان ابری داروگ ! کی می رسد باران؟

 بربساطی که بساطی نیست

 در درون کومه ی تاریک من که ذرّه ای با آن نشاطی نیست!

 و جدار دنده های نی به دیوار اتاقم دارد از خشکیش می ترکد

 - چون دل یاران که در هجران یاران

 - قاصد روزان ابری داروگ ! کی می رسد باران ؟

به کجا چنین شتابان؟؟؟؟؟؟؟؟؟

یک شعر کوتاه و پر از مفهوم و معنا، از آقای محمد رضا شفیعی کدکنی عزیز. برای درک دقیق تر، گون را انسان در بند و نسیم را انسان آزاد بدانید:

یوسف گمگشته!!!!!

از خواجه حافظ شیرازی بیاموزیم! شادانه زیستن را فرا بگیریم:

چرا می شکند؟؟؟؟؟؟

    چرا دل آزاری کنیم؟؟؟؟؟

 هر کس به طریقی دل ما می شکند           بیگانه جدا دوست جدا می شکند 

   بیگانه اگر می شکند حرفی نیست        از دوست بپرسید که چرا می شکند؟

کی باز آید؟؟؟؟؟؟

از خیام درس زندگی بیاموزیم. ثانیه های عمر خود را ارزشمند شماریم. چون:

گیرم که فلک بر سر اعزاز آید                  نا سازه ی بخت به سر ساز آید

یاران گذشته از کجا جمع شوند؟               این عمر گذشته ز کجا باز آید؟

حسنت به ازل!!!!!!!!!

فخر الدین عراقی عزیز، رحمت خداوندگار از موجودیت خود را چنین وصف می کند:

حسنت به ازل نظر چو در کارم کرد       بنمود جمال و عاشق زارم کرد

  من خفته بودم به ناز در کتم عدم       حسن تو به دست خویش بیدارم کرد

تو را من چشم در راهم!!!!!!!!!!!

 نیما یوشیج، استاد بزرگ همه ی شاعران هستند که زیبایی در کلام و اشعار ایشان هویداست. 

 

 

تو را من چشم در راهم شباهنگام

که می گیرند در شاخ تلاجن  سایه ها رنگ سیاهی

وزان دلخستگانت راست اندوهی فراهم

تو را من چشم در راهم.

شباهنگام ، در آن دم که بر جا دره ها چون مرده ماران خفتگانند

در آن نوبت که بندد دست نیلوفر به پای سرو کوهی دام

گرم یادآوری یا نه ، من از یادت نمی کاهم

تو را من چشم در راهم

 

تو مجنون نیستی!!!!!!

مولانای بزرگ ما در مثنوی خود چنین روایت کردند که روزی خلیفه لیلی را می بیند و عشق مجنون نسبت او را به باد تمسخر می گیرد. اما لیلی چه پاسخ دندان شکنی به او می دهد:

 

گفت لیلی را خلیفه کان تویی؟     کز تو مجنون شد پریشان و غوی ؟

از دگر خوبان تو افزون نیستی    گفت خاموش چون تو مجنون نیستی!

یک شب آتش؟؟؟؟؟؟

   مجذوب تبریزی بزرگوار می فرمایند....

   یک شب آتش در نیستانی فتاد

   سوخت چون اشکی که بر جانی فتاد

   شعله تا سر گرم کار خویش شد

   هر نیی شمع مزار خویش شد

   نی به آتش گفت کین آشوب چیست؟

   مر تو را زین سوختن مطلوب چیست؟

   گفت آتش بی سبب نفروختم

   دعوی بی معنیت را سوختم

   زانکه می گفتی نیم با صد نمود

   همچنان در بند خود بودی که بود

   مرد را دردی اگر باشد خوش است

   درد بی دردی علاجش آتش است....

    استاد بزرگ، استاد شهرام ناظری، این شعر را با صدای زیبای خود تلاوت کرده اند. برای دانلود شعر اینجا کلیک کنید

شراب بوسه ؟؟؟؟

     فروغ فرخزاد عزیز می فرمایند:

او شراب بوسه می خواهد ز من

من چه گویم قلب پر امید را ؟

او به فکر لذت و غافل که من 

طالبم آن لذت جاوید را 

چه دل آزار؟؟؟؟؟؟

 فریدون مشیری عزیز می فرمایند:

دیدی آن را که تو خواندی به جهان یارترین

سینه را ساختی از عشقش سرشار ترین

آن که می گفت منم بهر تو غم خوار ترین

چه دل آزار ترین شد چه دل آزار ترین

چشم دل؟؟؟؟؟؟

    استاد یکه تاز سخن، استاد شهریار، چه زیبا و چه با درایت چشم دل را توصیف کرده اند:

چشم خود بستم که تا چشمان مستش ننگرم

ناگهان دل داد زد:

دیوانه من میبینمش!!!!!

تا کی به تمنای وصال تو یگانه؟؟؟؟؟؟؟؟

 شیخ بهایی، از عارفان و شاعران نامی و بزرگ کشورمان می باشند که زندگی پر ثمره ی خود را در دوران صفویه و حکومت شاه عباس صفوی سپری کرده اند. از مشهور ترین آثار وی شعر تمنای وصال می باشد. آقای عبدالحسین مختاباد با صدای رسا و زیبای خود این شعر را خوانده اند که برای دانلود آن می توانید اینجا کلیلک کنید:

 دست مزن! چشم...

 شما هم با این شعر نسیم شمال عزیز موافق هستید؟ 

مناظره ی جالب و شعرساز زیب النسا و پدرش

 زیب النسا (مخفی) شاعره ی پر آواز هندی است که اشعار زیبایی به زبان فارسی سروده است. اما یکی از سروده های زیبای او، ناگهانی و در اثر اتفاق جالبی به وجود آمده :

وقتی زیب النسا در خانه مشغول وقت گذرانی با پدرش بود، ناگهان آینه ی چینی خانه به لغزش درآمده و می شکند. اورنگ زیب، زیب النسا را خطاب خود قرار می دهد و می گوید:

 از قضا آیینه ی چینی شکست

زیب النسا بی درنگ پاسخ می دهد:

 خوب شد اسباب خود بینی شکست 

سخنان زیبای کوزه دار از خیام  

 حکیم خیام نیشابوری می فرمایند:                                                                                 

    در گارگه کوزه گری رفتم دوش            دیدم دوهزار کوزه گویا و خموش

            ناگه یکی کوزه برآورد خروش         کو کوزه گر و کوزه خر و کوزه فروش                            

*******

    از کوزه گری کوزه خریدم باری      آن کوزه سخن گفت ز هر اسراری

      شاهی بودم که جام زرینم بود        اکنون شده ام کوزه ی هر خماری  

********

     در کارگه کوزه گری کردم رای       در پایه چرخ دیدم استاد به پای

      می کرد سبو کوزه را دسته و سر    از کله ی پادشاه و از دست گدای

********

       این کوزه چو من عاشق زاری بوده ست     در بند سر زلف نگاری بوده ست

             این دسته که بر گردن او می بینی     دستی ست که بر گردن یاری بوده ست

بی تو مهتاب شبی باز...

  فریدون مشیری یکی از پر آوازه ترین شاعران بزرگ معاصر هستند. شعر بی تو مهتاب شبی بین همه ی مردم کولاک کرده و همگان از خواندن این شعر لذت می برند. شما نیز از خواندن آن لذت می برید:

 

 بی تو، مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم

 همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم

 شوق دیدار تو لبریز شد از جان وجودم

 شدم آن عاشق دیوانه و سرمست که بودم

 در نهانخانه جانم گل یاد تو درخشید

 باغ صد خاطره خندید

 عطر صد خاطره پیچید

 یادم آمد که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم

 پر گشودیم و در آن خلوت دل خواسته گشتیم

 ساعتی بر لب آن جوی نشستیم

 تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت

 من همه محو تماشای نگاهت

 آسمان صاف و شب آرام

 بخت خندان و زمان رام

 خوشه ماه فرو ریخته در آب

 شاخه‌ها دست بر آورده به مهتاب

 شب و صحرا و گل و سنگ

 همه دل داده به آواز شباهنگ

  یادم آید، تو به من گفتی:

 از این عشق حذر کن

  لحظه ای چند بر این آب نظر کن

  آب، آیینه عشق گذران است

 تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است

 باش فردا، که دلت با دگران است

 تا فراموش کنی، چندی از این شهر سفر کن!

 با تو گفتم:

 حذر از عشق ندانم

 سفر از پیش تو هرگز نتوانم، نتوانم

 روز اول که دل من به تمنای تو پر زد

 چون کبوتر لب بام تو نشستم

 تو به من سنگ زدی، من نرمیدم، نه گسستم

 باز گفتم: که تو صیادی و من آهوی دشتم

 تا به دام تو در افتم همه جا گشتم و گشتم

 حذر از عشق ندانم، نتوانم

 اشکی از شاخه فرو ریخت

 مرغ شب ناله تلخی زد و بگریخت

 اشک در چشم تو لرزید

 ماه بر عشق تو خندید

 یادم آید که دگر از تو جوابی نشنیدم

 پای در دامن اندوه کشیدم

 نه گسستم، نه رمیدم

 رفت در ظلمت شب، آن شب و شبهای دگر هم

 نه گرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم

 نه کنی دیگر از آن کوچه گذر هم

 بی تو، اما به چه حالی من از آن کوچه گذشتم